Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że w filmie rzadko płaczę. Kubo i dwie struny, najlepszy film animowany 2016 roku (przepraszam Disneya i Pixara), zrobił coś jeszcze rzadszego: płakałem, gdy wychodziłem z teatru. Nie pamiętam, kiedy to się ostatnio zdarzyło. To jeden z tych filmów, które po zakończeniu wiesz, że chcesz go zobaczyć ponownie. Będę stąpał lekko, bo film jest jednym z tych, które mają niespodzianki, których nie mogę zdradzić (trudno by mi sobie wybaczyć). Historia opowiada o Kubo (Art Parkinson), około 11-letnim dziecku, które jest pod opieką matki. Nie wolno mu wychodzić w nocy, bo złapią go dziadek i ciotki. Jego dziadek wyjął lewe oko Kubo, gdy był dzieckiem, ale jego ojciec zmarł chroniąc go, aby mógł zachować drugie oko. W końcu znajdują go, a z pomocą małpy i chrząszcza Kubo wyrusza na poszukiwanie brakującej zbroi swojego zmarłego ojca, aby uchronić się przed swoim dziadkiem. Inne wokale w filmie wykonują zdobywcy Oscarów Charlize Theron i Matthew McConaughey, a tak