Widzowie filmowi stają się swoistym podglądaczem. Podczas gdy podglądanie kojarzy się głównie z satysfakcją seksualną, czuję, że widz może być podglądaczem, nie będąc tym, co ktoś może nazwać zboczeńcem. Peeping Tom zajmuje się tego rodzaju podglądaniem (i niektórymi rodzajami seksualnymi) bardziej niż prawie jakikolwiek inny film, jaki można sobie wyobrazić (jedynym innym lepszym, o którym mogę pomyśleć, jest niesamowite tylne okno Hitchcocka). Podglądacz to klasyczny horror, który zajmuje się emocjami nie tylko krwią (której w filmie jest bardzo mało). Opowiada historię kamerzysty Marka Lewisa (Carl Boehm, którego występ przypominał mi trochę Petera Lorre'a w M). Jest właścicielem swojego mieszkania, które jako dziecko było także jego domem. Jest także mordercą (jest to widoczne w pierwszych minutach filmu). Ma obsesję na punkcie wyrazu twarzy z chwili przed śmiercią. Dowiadujemy się, że jest to spowodowane traumą z dzieciństwa, którą nagrywał prawie przez całą młodość. Rzeczą,